Sexinsitu – nagrania w Teatrze Powszechnym
Martyna Miller
Od kilku lat realizuje projekt sexinsitu. Polega on na oswajaniu seksualności poprzez dzielenie się między ludźmi wiedzą jak wygląda ich własna. Wiedzą zawartą w pamięci i ciele. Nagrywam i kolekcjonuję solowe odtworzenia konkretnych wspomnień seksualnych zgłaszających się do mnie osób. Są to solowe rekonstrukcje, w których pamięć uaktywnia się poprzez ruchy ciała. Nagrywam również osoby, które dzielą wspólne wspomnienie, wówczas solowe odtworzenia nakładane są na siebie, aby umożliwić kochankom wzajemne śledzenie pracy pamięci.
Takie odtworzenie to niezwykle narzędzie, które nie tylko powołuje do życia niepornograficzny (niesłużący niczyjej przyjemności, ukazujący miłosny brak) obraz seksu w jego ludzkim, osobowym wymiarze, ale ma także potencjał emancypacyjny, daje wgląd w swoje własne praktyki, zasady przyjemności, blokady – pozwala mapować własną seksualną materialność, różnice, znaczenie i rolę w nim partnerek lub partnerów.
Aktualnie, na zaproszenie Dream Adoption Society w Teatrze Powszechnym, realizuję kolejne nagrania. Mam tam studio i pomoc. W wyniku tych nagrań ma powstać film, który będzie opisywał ideę projektu i podsumowywał jego dotychczasowe archiwum. Dzięki zaangażowaniu Dream Adoption Society mamy także szansę na pracę z nowymi technologiami, prowadzimy eksperymenty nad holograficzną formą prezentującą Wasze odtworzenia. Jednocześnie każde nagranie traktuję jak osobne dzieło, do użytku osób, które zdecydowały się na wzięcie udziału.
Zapraszam osoby chętne do podzielenia się swoim wspomnieniem. Zgłoszenia proszę kierować na email sexinsitu@gmail.com Przygotowanie sceniczne jest niewymagane, poszukuję indywidualnych, osobistych doświadczeń, motywacji i spostrzeżeń.
Z każdą osobą spotkam się indywidualnie, porozmawiamy, proszę się nie bać.
Sex in situ to projekt, którego celem jest tworzenie i rozwijanie nowej wizualności seksualności, przywracającej jej jej ludzki wymiar. Odcinając się od pornograficznej estetyki i obrazów, które seks traktują jak towar, mając na celu zaspokojenie patrzącego, w ramach projektu wytwarzamy obrazy, które umieszczają sferę seksualną w przestrzeni emocji, bliskości i relacji. Wytwarzane w ramach projektu nagrania nie prezentują seksu, lecz są cielesnymi rekonstrukcjami konkretnych seksualnych wspomnień uczestników, wykonywanymi solowo.
Brak partnera w przestrzeni, w której ciało pozycjonuje się samotnie, przypominając sobie wspólnie spędzone momenty, prowokują pytania o odpowiedzialność, przyjemność, a także rolę i funkcję ciała, umysłu, pamięci w procesie doznawania rozkoszy, kochania i/czy tworzenia relacji. Traktując seks jako sprawę osobistą, ale nie prywatną, Sex in situ pokazuje seksualność człowieka w wymiarze filozoficznym, jako sferę wymagającą ponownego sproblematyzowania. Przypomina o tym wymiarze człowieczeństwa, który trudno jest racjonalizować, o pragnieniu, które jest podstawą każdego działania, o samej istocie rozkoszy. Jego celem jest przywracanie seksualności jej społecznego wymiaru.
