Zwiastun filmu Solidarność według kobiet
O FILMIE:
Miały przed sobą najlepsze lata życia.
Dwudziestoparo-, trzydziestolatki, które zamiast tak zwanej małej stabilizacji i względnego spokoju wybrały ukrywanie się, rewizje, przesłuchania, więzienie. Próbowano niszczyć ich małżeństwa. Straszono, że jak nie pójdą na współpracę z bezpieką, ich dzieci trafią do domu dziecka albo spotka je nieszczęśliwy wypadek. Proponowano wyjazd z kraju w zamian za zaprzestanie działalności szkodzącej systemowi.
Nie przestały.
Kiedy w sierpniu 80-tego roku zadowoleni z podwyżki robotnicy zakończyli strajk i chcieli wyjść ze Stoczni Gdańskiej, zamknęły bramę, tym samym rozpoczynając strajk Solidarnościowy. Podobno na murze stoczni wisiał transparent z napisem Kobiety nie przeszkadzajcie nam, my walczymy o Polskę.
One odważyły się przeszkodzić.
W stanie wojennym, kiedy mężczyzn zamknęli, kobiety przejęły ich role. Wydawały niezależną prasę, uruchomiły radiostację.
Nie zależało im na byciu we władzach Związku, nie dbały o to, by pełnić określone funkcje. Najważniejsza była praca i jej efekt.
Kiedy Radio Solidarność nadawało nielegalną audycję, mrugały światła w oknach całego miasta, na znak tego, że ludzie słuchają. Podziemny Tygodnik Mazowsze rozchodził się w nakładzie kilkudziesięciu tysięcy egzemplarzy.
Niektórzy mówili o nich: Damska Grupa Operacyjna…
Były wśród nich takie, które wystylizowane na umęczoną Matkę Polkę, szmuglowały pod biustem bibułę. Inne w wózku dziecięcym pod kołderką przewoziły broń.
Siłę dawała im wiara w sens rewolucji, nadzieja na zmianę, poczucie bycia razem.
Zabrakło dla nich miejsca przy Okrągłym Stole.
Dały o sobie zapomnieć, kiedy ich koledzy obejmowali najważniejsze stanowiska we władzach wolnej Polski.
Pozwoliły na delegalizację Sekcji Kobiet, która działała w Solidarności.
Polityka – to nie dla mnie – myślały.
Walczą do dziś, ale w inny sposób niż wówczas. Anna pracuje jako psychoterapeutka. Joanna pisze felietony, w których krytykuje kapitalizm i mechanizmy, rządzące współczesną ekonomią. Krystyna wspiera edukację dzieci uchodźców. Zofia prowadzi obywatelskie Biuro Interwencji, w którym udziela pomocy prawnej potrzebującym. Ludwika propaguje ideę parytetów. Ewa do dziś jest aktywną działaczką związku NSZZ Solidarność.
Barbara twierdzi, że w wolnej Polsce, o którą walczyła, nie ma wolnych kobiet.
Jadwiga dziwi się: jaka wolna Polska?
Henryka na pytanie: gdzie jest dziś solidarność? odpowiada: u mnie w domu…
Joanna dodaje: Teraz wasza kolej…
Pełnometrażowy film dokumentalny Solidarność według kobiet to z jednej strony opowieść o zapomnianych bohaterkach solidarnościowej rewolucji, z drugiej zaś ich portret współczesny. Mimo, że system zmienił swoje oblicze, kobiety Solidarności wciąż walczą o lepszą rzeczywistość. Tym, co spaja dwie płaszczyzny filmu: historyczną i współczesną jest postać reżyserki – narratorki Marty Dzido. Urodzona w 1981 symboliczna córka Solidarności, beneficjentka przemian wywalczonych przez Solidarność odpytuje bohaterki z historii współczesnej. Próbuje odzyskać miejsce kobiet w narracji historycznej i zdefiniować sposób kształtowania współczesnej rzeczywistości społeczno-politycznej przez kobiety.
BOHATERKI FILMU:
Jadwiga Chmielowska, Anna Dodziuk, Joanna Duda – Gwiazda, Janina Jankowska, Ewa Kubasiewicz – Houee, Henryka Krzywonos – Strycharska, Barbara Labuda, Helena Łuczywo, Ewa Ossowska, Zofia Romaszewska, Bożena Rybicka – Grzywaczewska, Grażyna Staniszewska, Jadwiga Staniszkis, Krystyna Starczewska, Małgorzata Tarasiewicz, Ludwika Wujec, Ewa Zydorek, a także Alina Pieńkowska i Anna Walentynowicz.
O AUTORCE I AUTORZE FILMU:
Marta Dzido – pisarka, reżyserka, montażystka.
Autorka powieści „Ślad po mamie”, „Małż”, „Matrioszka”. Tłumaczona na wietnamski, węgierski, niemiecki. Stypendystka programów: Homines Urbani, Młoda Polska, Wyszehradzkich Rezydencji Literackich oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Absolwentka PWSFTviT w Łodzi. Autorka zdjęć do filmu dokumentalnego„Podziemne państwo kobiet”. Za swój reżyserski debiut filmowy „Downtown – miasto Downów” otrzymała nagrodę Hollywood Eagle Documentary Award i specjalną nagrodę Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej.
Piotr Śliwowski – reżyser, producent.
Autor filmów dokumentalnych, reportaży i audycji telewizyjnych; w latach 2005 – 2011 reporter, dziennikarz i wydawca audycji dla TVP Kultura. Wyreżyserował i wyprodukował cykl pięciu filmów dokumentalnych „Kultura Niezależna w PRL”. Za film „Downtown”, wraz z Martą Dzido nagrodzony The Hollywood Eagle Documentary Award na festiwalu w Los Angeles, a także Nagrodą Publiczności na festiwalu OFF Cinema i Nagrodą Specjalną Dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej.
