Trzy nastoletnie muzułmanki z Michigan o noszeniu hijabów

Tweetnij

Bez względu na to, czy chodzi o debaty nad zakazem noszenia chust na głowie we Francji, szkoły zakazujące dziewczynom noszenia ich czy kłótnie o to, co hijab reprezentuje względem społeczeństwa – tym, czego brakuje w medialnych doniesieniach o kobietach noszących hijab jest głos samych muzułmanek.

Poniżej, trzy nastoletnie muzułmanki z Michigan opowiadają, dlaczego zdecydowały się na noszenie lub nienoszenie chust.

W 2010 roku nauczycielka z liceum Dearborn w stanie Michigan postanowiła wyszkolić swoich uczniów i swoje uczennice do bycia współtwórcami/zyniami mediów. Powstały w ten sposób projekt Living Textbook uczy licealistów/ki – wśród nich wiele muzułmanek i Arabek – pracy w mediach. Na początkującą grupę natknęłam się w czerwcu, w czasie Allied Media Conference w Detroit, gdzie nastolatki podeszły do mojego stolika magazynu „Bitch” i profesjonalnie przedstawiły się jako dziennikarki.

Ostatnio trzy siedmio – i ośmioklasistki napisały, dlaczego postanowiły nosić lub nie nosić hijab. Te trzy historie – jednej dziewczyny, która nie nosi chusty, jednej, która nosi i jednej, która nosiła, lecz ostatnio ją zdjęła – dostarczają osobistego wglądu w sprawę, którego zwykle brakuje w debatach politycznych o religii.

Sonia

Każdego dnia ktoś będzie mnie pytał, jaka jest moja religia. Jednak, kiedy mówię ludziom, że jestem muzułmanką, zawsze pada pytanie, dlaczego nie noszę chusty. Moja odpowiedź jest zawsze taka sama: to nie dla mnie i nie jestem na to gotowa.

Wiele dziewczyn w moim wieku, starszych, a nawet młodszych nosi chustę i jest to całkowicie ich własna decyzja. Moją jest nienoszenie chusty. Chcę ją nosić wtedy, kiedy będę tego chciała. Nie chcę jej nosić dlatego, że ktoś kazał mi to zrobić lub dlatego, że inni ludzie sądzą, że to jest właściwe. Kiedy poczuję, że chcę nosić chustę, to będę to robić.

Czuję, że zrobiłabym niewłaściwie nie przejmując się i po prostu nosząc chustę, kiedy wiem, że jestem do tego zmuszana. Czuję też, że chusta nie jest dla mnie, ponieważ zwyczajnie jej nie rozumem. Nie mogę robić czegoś, czego nie rozumiem, tylko dlatego, że ktoś kazał mi to robić. Dla mnie to nie jest w porządku.

Noszenie chusty powinno coś dla ciebie znaczyć. Kiedy ją nosisz, czujesz coś i wiesz, że to, co robisz, jest słuszne. Gdybym dziś zaczęła nosić chustę, nie miałabym tego poczucia i nic by to dla mnie nie znaczyło.

Nie każda muzułmańska dziewczyna ma potrzebę noszenia chusty by być postrzeganą jako dobra osoba lub dobra muzułmanka. Jesteś dobrą osobą, o ile się taką uczynisz, nikt, kto wymaga od ciebie noszenia chusty, nie może tego zmienić.

Jestem jedyną osobą, która będzie wiedziała, kiedy powinnam ją nosić. To, czy noszę chustę, czy nie, nie będzie definiować tego, kim jestem i czy jestem dobrą muzułmanką.

Khansa

Dla mnie, hijab jest chustą, którą Allah nakazał nosić kobietom jako sposób na chronienie ich przed spojrzeniami obcych. Hijab jest noszony, aby ukryć prawdziwe piękno kobiety – dzięki temu nie jest ono wystawiane na niechciane spojrzenia przechodniów. Jest to najważniejszy czynnik bycia prawdziwą muzułmanką, choć większość ludzi zwykle nie przywiązuje do tego takiej wagi.

Zaczęłam nosić chustę, gdy miałam 9 lat, czując, że jest to coś, co chciałam zrobić by być bliżej Boga. Byłam dojrzała jak na swój wiek i szczególnie zafascynowana islamem, religią, którą wyznawałam. Noszenie hijabu jest decyzją, z którą dorastałam, nigdy jej nie żałując. Gdy noszę chustę, czuję się bezpieczna. To tarcza, choć ktoś może uważać inaczej. Czuję się komfortowo i wiem, że ludzie szanują mnie wiedząc, że noszę chustę.

Jeśli kobieta jest wolna i może nosić to, co chce, dlaczego nie powinna być wolna do zakrywania się? Kobiety w islamie nie są dręczone. Noszenie hijabu jest ich decyzją, zaś ich wolnością jest wybór, czyż nie?

Zaeinab

Nosiła chustę odkąd miała około 3 lata. Podjęcie decyzji o zmianie sposobu ubierania się nie była prosta. Zastanawiała się nad tym dwa tygodnie, zanim ostatecznie nabrała odwagi, by zdjąć hijab.

„Tkwiłam jednocześnie między chęcią zdjęcia chusty i nie zdejmowania jej. To była decyzja fifty-fifty”, wyjaśnia.  „Przez pierwsze parę dni czułam się dziwnie.”

Zastanawiając się nad tym, dlaczego zaczęła nosić hijab, Zaeinab stwierdza: „Wciąż byłam dzieckiem, więc generalnie robiłam to, co robiły inne dzieci”. Teraz uważa, że gdy zaczęła nosić chustę między czwartą i piątą klasą, nie była wystarczająco dojrzała by wiedzieć, co ona oznacza i w jaki sposób wpłynie na jej życie. Na przykład, nigdy do końca nie podobało jej się to, że będzie musiała zakrywać sporo ciała, włosy i skórę, z wyjątkiem dłoni, stóp i twarzy.

Zaeinab nie była zmuszana do noszenia chusty przez rodzinę, co ułatwiło jej decyzję o porzuceniu zwyczaju. Matka Zaeinab pozostawiła decyzję córce.

Zaeinab wciąż czuje się tak samo jak wtedy, gdy nosiła chustę, jednak nie aż tak bezpiecznie jak wtedy, gdy była zakryta. Po zdjęciu chusty, jak mówi, było w niej wiele nienawiści. Przeszła przez to jednak z pomocą prawdziwych przyjaciół. Przyjaciele oraz mama pomogli jej przezwyciężyć nienawiść, aby robić to, co uważała za słuszne dla siebie. „Kiedy będę starsza i dojrzalsza, zacznę nosić chustę”, powiedziała. Tak więc, jej rozumienie noszenia chusty nie zmieniło się. Po prostu czuje, że na razie do niej nie pasuje.

Jej pogląd na kobiety, które się zakrywają, również się nie zmienił – „Traktuję kobiety noszące hijab i nienoszące go w ten sam sposób”.

Tekst Sarah Mirk, tłumaczenie Marta Michalska

http://bitchmagazine.org/post/three-michigan-muslim-teen-girls-discuss-their-hijabs